Hoi ik ben Lizette, moeder van drie kinderen en ik ben afgekeurd voor een werkend leven maar zeker niet afgeschreven.
Ondanks vele tegenslagen geloof ik dat je kunt leren van de downs en extra moet genieten van de ups.
Ik zat in een diep dal! Bovenop de fysieke klachten, waar ik vooral heel hard aan voorbij ging, kwam er in 2017 nog een klap bovenop met een CVA (herseninfarct) met gevolg blijvend hersenletsel en daarmee dacht ik dat mijn leven een niet meer uit te komen dieptepunt had bereikt.
Een mens is echter sterker dan het vaak zelf denkt dus niets is minder waar en ik ging aan de slag met mezelf.
Tijdens mijn revalidatie ben ik behoorlijk met mijn neus op de feiten gedrukt, er werd mij steeds meer duidelijk; als in dat ik veel van mij afschoof. Als ik ergens pijn had of cognitief niet uitkwam benoemde ik dat als ‘dat been’, ‘die voeten’, ‘het hoofd’. Ik moest van de haptonoom de dingen benoemen als van mij, ik ‘ben’ niet mijn beperkingen maar ik ‘heb’ ze wel en zijn een deel dat voor eeuwig bij mij hoort.
Daarmee moest ik met mijzelf aan de slag, iets wat mij totaal vreemd was, ik was altijd met en voor anderen bezig en was gewend om mezelf totaal weg te cijferen. Er zat inmiddels door de laatste jaren, en eerlijk is eerlijk ook door de jaren ervoor, heel veel onrust in mijn lijf en dat uitte zich in allerlei extra problemen bovenop de feitelijk klachten die bij mijn aandoeningen hoorde.
De haptonoom was mijn eerste kennismaking met mindfulness oefeningen, iets waarin ik niet echt geloofde, zweverig gedoe, hoppa aanpakken en doorrrr. Omdat ik mij verre van goed voelde kon het naar mijn mening ook niet echt kwaad, dus ach wat had ik te verliezen, en zo begon ik braaf aan de voorgeschreven oefeningen. Het was echt niet dat ik bij de eerst oefening dacht dat dit het walhalla was maar toch voelde ik al snel meer ontspanning in mijn lijf en hoofd, zeker tijdens en na de gezamenlijke sessies.
Echter bleven er enorme valkuilen want ik had tenslotte al zoveel jaar aangerommeld op mijn eigen automatisme en om die reden was de omschakeling erg lastig.
Conclusie; einde revalidatie was ik nog steeds af het toe enorm het pad kwijt en werd ik doorverwezen om een traject bij Hersenz (behandelprogramma voor mensen met niet aangeboren hersenletsel in de chronische fase) te gaan volgen, ik moest leren voelen wat de signalen waren van mijn lijf en hoofd, naar de signalen te leren luisteren om niet steeds over mijn grenzen te gaan.
Dit traject heeft mij ontzettend veel gebracht, leren om bij je gevoel te komen kun door te luisteren naar je lijf en hoofd en dat kun je met oefenen en hoeft helemaal niet zweverig te zijn. Je kunt op heel veel manieren mindful aan de slag gaan en hoe je dat doet is voor iedereen anders, ga op zoek naar wat bij jou past!!!
Leer jezelf en je behoeftes kennen
Inmiddels kan ik mijn rust niet meer echt vinden in de oefeningen die ik kreeg van de haptonoom maar toch ligt daar de basis. Voor zowel je fysieke als je mentale gezondheid moet je regelmatig (liefst iedere dag) op de rem trappen, tijd maken voor jezelf, luisteren wat er in je lijf en hoofd speelt. Dit jezelf ook gunnen want pas als je op goede voet bent met jezelf kun je openstaan voor dingen buiten jezelf.
Tegenwoordig vind ik mijn fysieke en mentale rust in de ‘gewone’ dingen die ik met aandacht doe; een kopje thee drinken al kijkend naar de wolken, luisteren naar de vogeltjes, een haakwerkje en meekijken met iedere steek die ik haak, bewust ademhalen, muziek luisteren, dit zijn maar kleine dingen maar leveren een groot resultaat.
Leef met aandacht voor het gewone
Van nature en in opvoeding ben ik geen zweverig mens, ik ben een steenbok, nuchter, zakelijk en helder denkend. Maar als het licht in huis knippert denk ik toch altijd even aan mijn moeder of ze meeluistert en het feit dat ik dit schrijf zegt wellicht meer over hoe spiritueel ik ben, meer dan ik zelf wellicht toe wil geven.
Of je nu met aandacht een halfuur met een lepeltje op een kopje tikt (not my cup of tea) of
tijdens een wandeling naar de vogeltjes luistert, de stilte in je opneemt tijden een uurtje yoga, in boeddha houding rustig naar je eigen gedachte luistert of een mantra neuriet, kalm wordt van het geluid van klankschalen, tot rust komt van etherische oliën of geurstokjes, zoek naar wat bij jou past en er gaat een wereld voor je open.
En nu?
Mijn wijsheden heb ik weliswaar noodgedwongen opgedaan maar hebben mij heel veel gebracht. Natuurlijk had ik de afgelopen jaren met liefde overgeslagen en had ik wellicht als een blij (overbelast) mens door gerommeld. De levenslessen, therapieën, trajecten, behandelingen en bijbehorende oefeningen hebben mij veranderd in een rustiger en prettiger mens, in eerste instantie voor mijzelf en ten tweede ook voor mijn omgeving.
Ook heb ik een aantal praktische veranderingen doorgevoerd en heb ik afscheid genomen van diegene die bij mijn stuiterende 1.0 versie paste, een aantal leukerds behouden en heb ik nieuwe contacten opgedaan die beter passen bij mijn 2.0 versie.
Nu mijn leven zich grotendeels door mijn chronische aandoeningen afspeelt op mijn eigen 75m2 heb ik een prettige dagbesteding gevonden om bezig te blijven. Naast het creatief bezig zijn, wat leuk is maar dat ook moet blijven, heb ik een platform opgericht Zettje.mijnleven: “Maar misschien gaat het ook wel over jouw leven? Niemands leven gaat alleen maar over rozen. Ups en downs horen er nou eenmaal bij en ik geloof er in dat je moet genieten van de ups en veel kan leren van de downs. Met een positieve kijk en een gezonde dosis zelfreflectie levert het je wellicht mooie inzichten, meer begrip en nieuwe ideeën op. Ga je mee?Geven wij elkaar een ‘Zettje’ in de goede richting?
Liefs,
Lizette
